Bu dunyoda
yashashning sharti muttasil ro`y
beradigan yo`qotishlar azobiga bardosh berish
ekan…
Hafsalani
pir qilishga shoshilmang, sizga yig`loqi novella o`qibberishga havasmand
bo`lganim yo`q. unaqasini yozolmaganman ham. Axir, yosh va sog`lom odam nega
tushkun bo`lishi mumkin.
Negadir ko`pchilik kaminani faqat g`amgin va tushkun narsalar yozib yuradi deb o`ylashadi. Hatto, meni qandaydur g`alamis deb shubhalanadiganlar ham bor..
Negadir ko`pchilik kaminani faqat g`amgin va tushkun narsalar yozib yuradi deb o`ylashadi. Hatto, meni qandaydur g`alamis deb shubhalanadiganlar ham bor..
Axir taqdir
meni yaxshigina siyladi, yashash uchun og`ir kurashlar nima ekanini bilmadim,
judayam nochor ahvollarda qolganim yo`q, ko`plab yaxshi odamlarni uchratdim.
Ammo vaqti-vaqti bilan sha`nimga harsangtoshlar uloqtirishganiyam bor gap. Agar
o`sha odamlar qilgan ishlari uchun yaxshigina javob qaytmasligidan umidvor
bo`lgan ersalar, bu rosaligam soddalik bo`lur edi, kamina ham qo`limga ilingan
toshchalarni otib qolganman.
Shunchaki,
o`tmishni xotirlashim bilan umum tomonidan qabul qilinishicha inson yuragi
joylashgan mana shu ko`ksim qaynoq qiynoqlarqa tushadi. Va shunday g`amgin
gaplar yoza boshlayman.
Men bu
dunyoda yashab muttasil yo`qotishlarga mustahiq etildim. Buning afsusini to`la
ifodalay olgan holatni uchratgan emasman. Mening afsusim bu yer yuzida qoluvchi
so`nggi odamning hechkim tinglamaydigan pushaymoniga tengroq yangroq bo`lar
balki. Shunda men Axill kabi g`azablanaman, lekin eski dunyoga o`t qo`ymayman,
chunki shundog`am ko`p ko`priklarni yoqib yuborganman…
Lekin
o`zimni afsuslanmaslikka, achinmaslikka o`rgatishim kerak.
Kirish
qismi uchun shuncha ko`p vaqt sarflab yuborganimga sabab, bu kirishning o`zicha
muhimligi emas, muhimi bu safsatalarning aslida ro`y-rostligiga ishonishga
tayyorlash edi.
Agar birov
so`rab qolsa, abadiy shunday yashashga tayyorligimni aytardim:
1989 yil
boshlangandi. Tyan`an`min` maydonidagi talabalar qirg`iniga oz qolgan, Abdulla
Oripov madhiya uchun she`r yozayotgan, odamlar tuman markaziga transportda
borishni orzu qilishayotgandi. Fors qo`ltig`ida Katta Bush urush
olib borayotgandi.
O`sha qor
ko`p yoqqan qish kechasida men kelganman. (O`sha tunda otam 40 km masofani yayov yurib
o`tgan ekan)
Men dunyoni
o`zgartirish uchun kelganim yo`q, bu ish uchun bitta odam qanchalar ojiz…
1998 yil
hali tugamagandi. Bu paytda Fransiyada o`tgan JCHni tomosha qilgandik. Abdulla Oripov kichik to`rtliklar
yozishga o`tgandi. Odamlar endi tuman markazi bilan uyali telefon vositasida
bog`lanishni orzu qila boshlashuvdi. Okeanortida esa Kichik Bush hokimiyat
tepasiga yaqinlashib kelayotgandi.
Men
maktabga qatnashni xohlamay qo`ygandim. O`zimni o`zgartirish tashvishiga
tushib, nima uchun kelganim haqidagi savolga “Odamlarni xafa qilish uchun”
deb javob topgandim.
Keyinroq
yillarni hisoblamay qo`ydim. Chunki vaqtni sezmasdim. Voqelikdan tashqarida
yashayotgan kabi yillar bo`ylab sayr qilardim, goh tepaga, goh pastga.
Parallel-perpendikulyar…
Hayot
ko`z-ongimdan xuddi yomg`ir kabi yengil va silliq oqib o`tardi. Men boshimni
egib, faqat oyoqlarimning uchiga qarab yashardim, zero bu mening o`ylanmasligimga
yordam berardi. Bu xuddi boshqalarga botir ko`rinish uchun qo`pol bo`lishga
majburlik yoki nafosatli ko`rinish uchun qo`rqoq atalishdan birini tanlash majburiyatiga
o`xshardi. Ortiqcha odamning qismati goyib bo`lishdir. Hozir iloji boricha
samimiy yozishga harakat qilyapmanu, lekin undan oldin samimiy yashab
qo`yganman.
Agar birov
so`rab qolsa abadiy shunday yashashga tayyorligimni aytaman.
Juma kulari
masjidga boraman. Yilda bir necha marta bozorga va stadionga tushaman. Har oyda
jurnalimni, har hafta gazetalarimni olib tursam kifoya.
Yolg`izlik
dardi yuragimni siquvga olganida, u bilan gaplashish uchun qabristonga boraman. Qolgan
vaqtni meni umidsizlikdan himoya qiluvchi urf-odatlar marosimida o`tkazaman.
Ba`zan betayin kunlarda anhor bo`yiga tushamanu suvga tikilgancha soatlab
o`tiraman…
2007 yil. Noyabr.
Az_Zohid
Этот комментарий был удален автором.
ОтветитьУдалитьnega bundan kiromayomman?
ОтветитьУдалить